برخی از داروهایی که در فرآیند لقاح آزمایشگاهی (IVF) یا تلقیح داخل‌رحمی (IUI) استفاده می‌شوند، می‌توانند در اندازه‌گیری میزان hCG تداخل ایجاد کنند؛ زیرا این داروها، شکل‌های مختلف هورمون hCG هستند.

اغلب برای خانم‌هایی که قادر به تخمک‌گذاری نیستند، داروی باروری مانند کلومید (کلومیفن سیترات) تجویز می‌شود. پس از اتمام دورۀ پنج‌روزۀ این دارو، برای بالغ‌شدن تخمک‌ها و تحریک تخمک‌گذاری، از «تزریق عامل تحریک‌کننده» پرگنیل، اُویدرِل یا نُوارِل استفاده می‌شود.

به طور معمول، حدوداً ۱۰ روز طول می‌کشد تا اثر hCG مصنوعی موجود در عامل‌های تحریک‌کننده (پرگنیل، اُویدرِل یا نُوارِل) از خون و ادرار پاک شود. بنابراین، اگر خیلی زود بعد از تزریق تحریک‌کننده (قبل از این‌که hCG مصنوعی از بدن خارج شود)، آزمایش بارداری را انجام دهید، ممکن است نتیجۀ مثبت کاذب به دست آید.

هنگام استفاده از این داروها، باید حداقل دو هفته قبل از انجام آزمایش صبر کنید تا hCG تزریق‌شده به طور کامل از بدن خارج شود. با این حال، اکثر پزشکان از انجام آزمایش خانگی صرف‌نظر کرده و از شما می‌خواهند برای انجام آزمایش خون به آزمایشگاه مراجعه کنید. هر چند آزمایش خون نیز هورمون hCG را تشخیص می‌دهد، اما بسیار دقیق‌تر از آزمایش ادرار خانگی است.

داروی گونادوتروپین یائسگی انسانی (hMG)، نوع دیگری از داروهای تزریقی است که می‌توان از آن‌ برای کمک به تخمک‌گذاری استفاده کرد. داروی hMG از دو هورمون تشکیل شده است: هورمون لوتئینی (LH) و هورمون محرک فولیکول (FSH). داروهای hMG رایج شامل منوپور، پرگونال و رپرونکس است.

هنگامی که از این داروها در فرآیند IVF یا IUI استفاده می‌شود، هورمون LH موجود در دارو می‌تواند نتیجۀ مثبت کاذب ایجاد کند. در حالی که تزریق hCG با وارد‌کردن hCG مصنوعی به بدن باعث ایجاد نتیجۀ مثبت کاذب می‌شود، افزایش میزان LH نیز می‌تواند همین کار را انجام دهد؛ زیرا این دو هورمون از نظر ساختاری بسیار شبیه یکدیگر هستند.