این شرایط زمانی ایجاد می‌شود که انسولین بسیار زیادی نسبت به گلوکز در خون وجود داشته باشد. گاهی‌اوقات به هیپوگلیسمی شوک انسولین نیز می‌گویند.

هیپوگلیسمی در افراد مبتلا به دیابت نوع یک شایع‌تر است اما افراد مبتلا به دیابت نوع دو که انسولین یا سایر داروهای کنترل‌کننده‌ی قند خون را مصرف می‌کنند نیز می‌توانند به آن مبتلا شوند. هیپوگلیسمی در مواقع زیر اتفاق می‌افتد:

اکثر افراد مبتلا به دیابت می‌توانند پایین بودن سطح قند خون خود را به شما اطلاع دهند، زیرا نشانه‌های هشداردهنده‌ی اولیه آن مثل لرزش و گرسنگی توسط بیمار قابل تشخیص است. آن‌ها نیاز دارند تا هرچه سریع‌تر هیپوگلیسمی را درمان کنند تا از شدیدتر شدن آن که می‌تواند باعث تشنج یا کمای دیابتی شود، جلوگیری کنند.

برخی افراد نمی‌دانند چه زمانی قند خون‌شان پایین است که به آن «هیپوگلیسمی بدون علامت» می‌گویند. آن‌ها بدون هشدار به هیپوگلیسمی شدید مبتلا می‌شوند. هیپوگلیسمی بدون علامت در افرادی که به مدت طولانی دیابت داشته‌اند، شایع‌تر است.

علائم هیپوگلیسمی شدید عبارت‌اند از:

کاری که شما می‌توانید برای این افراد انجام دهید این است که از آن‌ها بخواهید تا قند خون‌شان را بررسی کنند. به آن‌ها کمک کنید تا قانون ۱۵/۱۵ را اجرا کنند که شامل مصرف ۱۵ گرم کربوهیدرات سریع‌الاثر (۳ تا ۴ قرص یا ژل گلوکز، ۱۲۰ میلی‌لیتر آبمیوه یا نوشابه معمولی، یا یک قاشق غذاخوری عسل یا شکر) است. ۱۵ دقیقه صبر کنید. اگر همچنان احساس بهتری نداشتند، باید کربوهیدرات بیشتری مصرف کنند و دوباره قند خون خود را اندازه‌گیری کنند.

وقتی فردی به دلیل هیپوگلیسمی غش می‌کند نباید به او غذا یا مایعات داد زیرا ممکن است دچار خفگی شود. این یک شرایط اضطراری است و باید با اورژانس تماس بگیرید.

کاری که شما باید برای بالا بردن سطح قند خون انجام دهید تزریق گلوکاگون است، نه انسولین. فرد بیهوش معمولاً در عرض ۱۵ دقیقه پس از دریافت گلوکاگون به هوش می‌آید.

کاری که بدر این شرایط باید انجام دهید تماس با اورژانس یا مراجعه به بخش مراقبت‌های فوری بیمارستان است.

کاری که باید انجام دهید، تماس با پزشک مربوطه است. ممکن است لازم باشد تا هرچه سریع‌تر آن‌ها را به بخش مراقبت‌های پزشکی ببرند.